شهریار غزلم خواند غزال وحشی/ بد نشد با غزلی صید غزالی کردیم...شهریار

آهو

آهوی من نگفت کجا می‌برد مرا

اینگونه با شتاب، چرا می‌برد مرا؟

گفتم که جان و دل بسِپارم به دست او

یا می‌کُشد به حسرت و یا می‌برد مرا

با چشم آهوانه به من خیره چون شود-

تا روشنای آینـه ها می‌برد مرا

آویختم به شاخۀ شب بوی گردنش

غافل که پای دار فنا می‌برد مرا!

با عطر و بوی مشک مرا می‌برد ز خویش

تا ماورای من، به خدا می‌برد مرا

تا باورم شود که غزالی «غزل» گرفت-

فریاد می‌زنم که مرا می‌برد مرا!

اردیبهشت ٨٨