و غروبگاه که درختان باغ ردای ظلمت به سر میگیرند

دست تو

دست تو

طاقچه ای ست

که من قرآن را از آن برمیگیرم

و غروبگاه

که درختان باغ

ردای ظلمت به سر میگیرند

همنوا

با نغمه ی حزن انگیز غوکان

بر پلکان خانه ی فراموش شده

در غبار خاطرات

صفحه های گم گشته ی تقدیر را

آیه آیه به گریه می نشینم.