مهاجر

چون پرنده ای مهاجر
بر فراز کوهستان وجودش
استراحتگاهی امن می جستم

تا

خستگی سالهای طولانی پرواز را

در جویبار احساسش

پر بشویم

گلگشت

آغوشت

راز راستین آینه ها

دستانت

شکوفه گان نرمین درخت سیب

و

عشق

با 

سرخترین آزرم

در

گلگشت صبحگاهی تنم

به بار می نشیند

دلتنگی

دلتنگم 

و دلتنگی من چیست 
جز نشستن و خیره بر دیوار سپید 
چشم به آینده ای آنچنان تیره دوختن 
که ترجمان جهانی ست 
ناشناخته تر 
غریب تر 
و ناهموارتر

از دنیایی که امروز پیرامون من است